Didone

Didoni, Beli Tyriorum regis filiae et Pygmalionis sorori, coniunx erat Sychaeus (=Sicheo), homo multis agris opolentus. Post patris mortem regnum occupat Pygmalion, impius et saevus tirannus, qui (nom. = che, il quale) diviquitiarum cupidus, ante deorum aras Sychaeum ense transfigit. Media nocte, dum (=mente) Dido caedis ignara quiescit, per somnum venit coniugis imago et horrendum scelus Pygmalionis detegit postea uxoris animum incitat:”Donec (=finché) domi manebis, in magno peri**** eris; patria igitur excede, impuim fratrem relinque ; ti(=a te, ti) ostendam ignotum thesaurum, fugae auxilium”. Tum Dido, clam naves parat et cum paucis cmitibus Tyrofugit. Post longam navigationem profugi in Africae litus perveniunt et urbem, quae (nom.=che, la quale) Cathago appellatur, condunt. Dido, novae urbis regina, templur Iunoni, amoris coniugalis (=coniugale) deae, in arce consecrat. Iarba (=Iarba), gentium finitmarum dux, reginam uxorem ducere vult, sed Dido cari viri memoriam servat et matrimonium recusat. Multos per annos regina quieto animo vivit, donec Aeneas, Troia profugus, Carthaginem pervenit et Dido ob amorem viri Troiani fidem(=fedeltà) erga Sychaeum prodit. Sed Aeneas deorum voluntate reginam relinquit et in Italiam classe contendit. Tum misera Dido iram et vindictam deorum invocat:”Olim (=un giorno) iniuriae ultor veniet et nepotes perfidi Troiani opprìmet, eorum copias vincet, eorum agros ferro ignique vastabit, eorum urbes expugnabit”. Postea gladium sumit et sibi mortem consciscit.