Che Catilina ammetta il suo crimine!

Quid? Cum te Praeneste Kalendis ipsis Novembribus occupaturum nocturno impetu esse putares, sensistine eam coloniam meo iussu meis praesidiis, custodiis, vigiliis esse munitam? Omnia agis, omnia moliris, omnia cogitas ita, ut non ego non modo audiam, sed etiam videam planeque sentiam. Recognosce tandem mecum noctem superiorem. Dico te priore nocte venisse inter falcarios – non agam obscure – in M. Laecae domum; dico convenisse eodem complures amentiae scelerisque socios. Num negare audes? Quid taces? Convincam, si negas. Video enim esse hic in senatu multos, qui tecum una fuerunt. O di inmortales! Ubinam gentium sumus? In qua urbe vivimus? Quam rem publicam habemus? Hic, hic sunt in nostro numero, patres conscripti, in orbis terrae sanctissimo gravissimoque consilio, qui de nostro omnium interitu, qui de urbis atque adeo de orbis terrarum exitio cogitant! Eos ego video consul et de re publica sententiam rogo et, quos ferro trucidari oportebat, eos nondum voce vulnero!