Una Triste Sorte

Orpheus, poeta clarus lyrae sono etiam saxa et beluas commovebat. Nupta Eurydice, venusta nympha, cum Orpheo vitam beate agebat. Olim autem coluber inter herbam occultus nympham necavit. Tum maestus Orpheus Inferorum reginam commovere atque sic nuptam ad vivos reducere temptavit. Ad Inferos descendit, ad Proserpinae solium accessit et lyra suaviter cecidit. Mortuorum umbrae undique accurrerunt; horrida monstra tacuerunt, cessaverunt damnatorum supplicia. Tandem Orpheus etiam Proserpinae animum commovit et Inferorum regina poetae vota exaudivit: “Eurydice libera est et ad vivos remeabit”, dixit, “sed in via nuptam conspicere non debebis”. Orpheus magno cum gaudio nuptam praecedere properavit; postea autem, quoniam dilectam vehementer videre cupiebat, incaute oculos vertit et retro respexit. Statim Inferorum regina feminam revocavit; Orpheus misere flevit atque ploravit, sed frustra: nam Eurydice ad Inferos rursus remeavit, ubi in perpetuum manebit.