Quondam cervus, propter aestum aestivi diei, sitiebat. Qua re ad planitiem descendebat. Ibi fons aquosus frigidusque sub antiquis quercubus erat. Postuquam sitim multa aqua polavacit, vidit in lacus superficie effigem suam. Sic romosa cornua laudabat, sed nimiam crurum tenuitatem vittuperabat. Repente autem venatorum cum canibus strepitus loca compleverunt. Cervus statim per planitiem fugit et celeri cursu impetum canum facile vitavit. Postea vero in silvas intravit, rami arborum cornua impediverunt. Mox canes saevis morsibus cervum laceraverunt. Tunc miser exclamavit: ” o me infelicem! nunc demum intellego. Utilia sunt quae despexi, sed vana quae laudavi”.
- Latino
- Le Fabulae di Gaio Giulio Fedro
- Fedro
