Numquam hercule ego neque pecunias istorum neque tecta
magni-
fica neque opes neque imperia neque eas, quibus
maxume astricti sunt, voluptates in bonis rebus aut
expetendis
esse duxi, quippe cum viderem rebus his
circumfluentis ea tamen desiderare maxime, quibus
abundarent. Neque enim umquam
expletur nec satia-
tur cupiditatis sitis, neque solum ea qui habent libi-
dine augendi cruciantur, sed etiam amittendi
metu.
In quo equidem continentissimorum hominum, maio-
rum nostrorum, saepe requiro prudentiam, qui haec
inbecilla et
commutabilia [pecuniae membra] verbo
bona putaverunt appellanda, cum re ac factis longe
aliter iudicavissent. Potestne
bonum cuiquam malo
esse, aut potest quisquam in abundantia bonorum ipse
esse non bonus? Atqui ista omnia talia videmus,
ut
et inprobi habeant et absint probis. Quam ob rem
licet inrideat, si qui vult, plus apud me tamen vera
ratio valebit
quam vulgi opinio; neque ego umquam
bona perdidisse dicam, si quis pecus aut supellectilem
amiserit, nec non saepe
laudabo sapientem illum,
Biantem, ut opinor, qui numeratur in septem; cuius
quom patriam Prienam cepisset hostis
ceterique ita
fugerent, ut multa de suis rebus asportarent, cum
esset admonitus a quodam, ut idem ipse faceret, E g
o
vero, inquit, facio; nam omnia mecum porto
m e a. Ille haec ludibria fortunae ne sua quidem
putavit, quae nos
appellamus etiam bona.
- Latino
- Versioni di Marco Porcio Catone
- Cicerone
