Olim rusticus mus urbanum murem, veterem hospitem suum, ad cenam in pauper suum cavum invitavit et ei in humili mensa magna liberalitate ciceres et uvas aridas et duras vicini nemoris glandes apposuit. Urbanus mus vix vilem cibum dente superbo tangebat et rustica alimenta contemnebat. Tandem sic exclamavit: «Cur, amice, vitam tam miseram ruri agis? Carpe viam et mecum veni in urbem, ubi magnam cibi suavis copiam invenies et beatus sine curis vives. Memores brevitatis vitae ne corporis et animi voluptates contemnamus». Placuit consilium rustico muri et in splendidas aedes urbanas cum comite migravit. Ibi, dum tranquilli et incauti cenant, delicatas dapes gustantes, subito canum clamores resonat atque servi irrumpunt. Mures, terroris pleni, per totum conclave currunt et exanimes trepidant. Tum mus rusticus exclamat: «Salve, amice mi; tu in urbe mane cum exquisitis cibis tuis, ego rus revertam ad pauperem sed securam vitam meam».
- Latino
- La Lingua delle Radici 1
- Versioni dai Libri di Esercizi
