Quam dulcis sit libertas breviter proloquar. Cani
perpasto macie confectus lupus forte occurrit; dein, salutati invicem ut restiterunt,” Unde sic, quaeso, nites? Aut quo cibo
fecisti tantum corporis? Ego, qui sum longe fortior, pereo fame.” Canis simpliciter: “Eadem est condicio tibi, praestare domino
si par officium potes.” “Quod?” inquit ille. “Custos ut sis liminis, a furibus tuearis et noctu domum. Adfertur ultro panis; de
mensa sua dat ossa dominus; frusta iactat familia, et quod fastidit quisque pulmentarium. Sic sine labore venter impletur
meus.” “Ego vero sum paratus: nunc patior nives imbresque in silvis asperam vitam trahens. Quanto est facilius mihi sub tecto
vivere, et otiosum largo satiari cibo!” “Veni ergo mecum.” Dum procedunt, aspicit lupus a catena collum detritum cani. “Unde
hoc, amice?” “Nil est.” “Dic, sodes, tamen.” “Quia videor acer, alligant me interdiu, luce ut quiescam, et vigilem nox cum
venerit: crepusculo solutus qua visum est vagor.” “Age, abire si quo est animus, est licentia?” “Non plane est” inquit. “Fruere
quae laudas, canis; regnare nolo, liber ut non sim mihi.”
- Latino
- Le Fabulae di Gaio Giulio Fedro
- Fedro
