Supersunt mihi quae scribam, sed parco sciens: primum, esse videar ne tibi molestior, distringit quem multarum rerum varietas;
dein, si quis eadem forte conari velit, habere ut possit aliquid operis residui; quamvis materiae tanta abundet copia, labori
faber ut desit, non fabro labor. Brevitatis nostrae praemium ut reddas peto quod es pollicitus; exhibe vocis fidem. Nam vita
morti propior est cotidie; et hoc minus redibit ad me muneris, quo plus consumet temporis dilatio. Si cito rem perages, usus
fiet longior; fruar diutius si celerius coepero. Languentis aevi dum sunt aliquae reliquiae, auxilio locus est: olim senio
debilem frustra adiuvare bonitas nitetur tua, cum iam desierit esse beneficio utilis, et Mors vicina flagitabit debitum.
Stultum admovere tibi preces existimo, proclivis ultro cum sis misericordiae. Saepe impetravit veniam confessus reus: quanto
innocenti iustius debet dari? Tuae sunt partes; fuerunt aliorum prius; dein simili gyro venient aliorum vices. Decerne quod
religio, quod patitur fides, ut gratuler me stare iudicio tuo. Excedit animus quem proposui terminum, sed difficulter
continetur spiritus, integritatis qui sincerae conscius a noxiorum premitur insolentiis. Qui sint, requiris? Apparebunt
tempore. Ego, quondam legi quam puer sententiam “Palam muttire plebeio piaculum est,” dum sanitas constabit, pulchre
meminero.
- Latino
- Le Fabulae di Gaio Giulio Fedro
- Fedro
