Pravo favore labi mortales solent et, pro iudicio dum stant
erroris sui, ad paenitendum rebus manifestis agi. Facturus ludos dives quidam nobilis proposito cunctos invitavit praemio, quam
quisque posset ut novitatem ostenderet. Venere artifices laudis ad certamina; quos inter scurra, notus urbano sale, habere
dixit se genus spectaculi quod in theatro numquam prolatum foret. Dispersus rumor civitatem concitat. Paulo ante vacua turbam
deficiunt loca. In scaena vero postquam solus constitit sine apparatu, nullis adiutoribus, silentium ipsa fecit expectatio.
Ille in sinum repente demisit caput, et sic porcelli vocem est imitatus sua, verum ut subesse pallio contenderent et excuti
iuberent. Quo facto, simul nihil est repertum, multis onerant laudibus hominemque plausu prosequuntur maximo. Hoc vidit fieri
rusticus: “Non mehercule me vincet” inquit, et statim professus est idem facturum melius se postridie. Fit turba maior. Iam
favor mentes tenet et derisuros, non spectaturos, scias. Uterque prodit. Scurra degrunnit prior, movetque plausus et clamores
suscitat. Tunc simulans sese vestimentis rusticus porcellum obtegere (quod faciebat scilicet, sed, in priore quia nil
compererant, latens), pervellit aurem vero, quem celaverat, et cum dolore vocem naturae exprimit. Adclamat populus scurram
multo similius imitatum, et cogit rusticum trudi foras. At ille profert ipsum porcellum e sinu, turpemque aperto pignore
errorem probans: “En hic declarat quales sitis iudices!”
- Latino
- Le Fabulae di Gaio Giulio Fedro
- Fedro
