Paragrafi da 76 a 80 - Studentville

Paragrafi da 76 a 80

Paragrafo 76
Tuttavia altre sue azioni e altri suoi discorsi fecero pendere la bilancia a suo sfavore a tal punto che si crede non solo che abbia abusato del suo potere ma anche che sia stato ucciso a buon diritto. Infatti non solo accettò onori eccessivi come il consolato a vita la dittatura e la prefettura dei costumi a vita oltre al titolo di imperatore» il soprannome di «padre della Patria» una statua in mezzo a quelle dei re un palco nell’orchestra ma permise anche che gli venissero conferite prerogative più grandi della sua condizione umana: un seggio dorato in Senato e davanti al tribunale un carro e una lettiga nelle processioni del circo templi altari statue accanto a quelle degli dei un letto imperiale un flàmine Luperci che un mese fosse chiamato con il suo nome; inoltre non assunse e assegnò alcune cariche se non a proprio piacimento. Esercitò il terzo e il quarto consolato mantenendo soltanto il titolo accontentandosi del potere dittatoriale attribuitogli insieme con i consolati eppure in quei due anni designò due consoli come sostituti per gli ultimi tre mesi cosicché in quell’intervallo di tempo non indisse altre elezioni oltre a quelle degli edili e dei tribuni della plebe e nominò prefetti al posto dei pretori incaricati di amministrare gli affari cittadini in sua assenza. Ma per la morte improvvisa di un console avvenuta il giorno prima delle calende di gennaio conferì a chi la chiedeva la carica lasciata vacante per qualche ora. Con la stessa sfrontatezza a dispetto della tradizione consacrata stabilì magistrature per più anni concesse gli ornamenti consolari a dieci pretori anziani e ammise in Senato alcuni discendenti di Galli semibarbari dopo aver accordato loro il diritto di cittadinanza. Inoltre mise i suoi servi personali a capo del Tesoro e delle imposte pubbliche. Affidò la cura e il comando delle tre legioni rimaste di stanza ad Alessandria a Rufione figlio di un suo liberto e suo amante.

Paragrafo 77
Nec minoris inpotentiae uoces propalam edebat ut Titus Amp[r]ius scribit: nihil esse rem publicam appellationem modo sine corpore ac specie. Sullam nescisse litteras qui dictaturam deposuerit. debere homines consideratius iam loqui secum ac pro legibus habere quae dicat. eoque arrogantiae progressus est ut haruspice tristia et sine corde exta quondam nuntiante futura diceret laetiora cum uellet; nec pro ostento ducendum si pecudi cor defuisset.

Paragrafo 78
Verum praecipuam et exitiabilem sibi inuidiam hinc maxime mouit. adeuntis se cum plurimis honorificentissimisque decretis uniuersos patres conscriptos sedens pro aede Veneris Genetricis excepit. quidam putant retentum a Cornelio Balbo cum conaretur assurgere; alii ne conatum quidem omnino sed etiam admonentem Gaium Trebatium ut assurgeret minus familiari uultu respexisse. idque factum eius tanto intolerabilius est uisum quod ipse triumphanti et subsellia tribunicia praeteruehenti sibi unum e collegio Pontium Aquilam non assurrexisse adeo indignatus sit ut proclamauerit: ‘repete ergo a me Aquila rem publicam tribunus!’ et nec destiterit per continuos dies quicquam cuiquam nisi sub exceptione polliceri: ‘si tamen per Pontium Aquilam licuerit.’

Paragrafo 79
Adiecit ad tam insignem despecti senatus contumeliam multo arrogantius factum. nam cum in sacrificio Latinarum reuertente eo inter inmodicas ac nouas populi acclamationes quidam e turba statuae eius coronam lauream candida fascia praeligata inposuisset et tribuni plebis Epidius Marullus Caesetiusque Flauus coronae fasciam detrahi hominemque duci in uincula iussissent dolens seu parum prospere motam regni mentionem siue ut ferebat ereptam sibi gloriam recusandi tribunos grauiter increpitos potestate priuauit. neque ex eo infamiam affectati etiam regii nominis discutere ualuit quanquam et plebei regem se salutanti Caesarem se non regem esse responderit et Lupercalibus pro rostris a consule Antonio admotum saepius capiti suo diadema reppulerit atque in Capitolium Ioui Optimo Maximo miserit. quin etiam uaria fama percrebruit migraturum Alexandream uel Ilium translatis simul opibus imperii exhaustaque Italia dilectibus et procuratione urbis amicis permissa proximo autem senatu Lucium Cottam quindecimuirum sententiam dicturum ut quoniam fatalibus libris contineretur Parthos nisi a rege non posse uinci Caesar rex appellaretur.

Paragrafo 80
Quae causa coniuratis maturandi fuit destinata negotia ne assentiri necesse esset. Consilia igitur dispersim antea habita et quae saepe bini terniue ceperant in unum omnes contulerunt ne populo quidem iam praesenti statu laeto sed clam palamque detrectante dominationem atque assertores flagitante. peregrinis in senatum allectis libellus propositus est: ‘Bonum factum: ne quis senatori nouo curiam monstrare uelit!’ et illa uulgo canebantur:

Gallos Caesar in triumphum ducit idem in curiam:
Galli bracas deposuerunt latum clauum sumpserunt.

Quinto Maximo suffecto trimenstrique consule theatrum introeunte cum lictor animaduerti ex more iussisset ab uniuersis conclamatum est non esse eum consulem. post remotos Caesetium et Marullum tribunos reperta sunt proximis comitiis complura suffragia consules eos declarantium. subscripsere quidam Luci Bruti statuae: ‘utinam uiueres!’ item ipsius Caesaris:

Brutus quia reges eiecit consul primus factus est:
hic quia consules eiecit rex postremo factus est.

conspiratum est in eum a sexaginta amplius Gaio Cassio Marcoque et Decimo Bruto principibus conspirationis. qui primum cunctati utrumne in Campo per comitia tribus ad suffragia uocantem partibus diuisis e ponte deicerent atque exceptum trucidarent an in Sacra uia uel in aditu theatri adorirentur postquam senatus Idibus Martiis in Pompei curiam edictus est facile tempus et locum praetulerunt.

  • Latino
  • Divus Iulius
  • Svetonio

Ti potrebbe interessare

Link copiato negli appunti