Preghiera a Iside, regina del cielo

Circa primam ferme noctis vigiliam experrectus pavore subito, video praemicantis lunae candore nimio completum orbem marinis emergentem fluctibus; si fatum spem salutis, licet tardam, mihi subministrabat, augustum specimen deae praesentis statui deprecari; confestimque, discussa pigra quiete, laetus et alacer exsurrexi, donec lunae orbis reluceret, deam praepotentem lacrimoso vultu sic adprecabar: «Regina caeli, ista luce feminea conlustrans cuncta moenia et udis ignibus nutriens laeta semina, dispensans incerta lumina, si te fas est invocare, tu meis iam nunc extremis aerumnis subsiste, tu fortunam collapsam adfirma, tu saevis exanclatis casibus pausam pacemque tribue; sit finis laborum meorum, sit finis periculorum. Depelle quadripedis diram faciem, redde me conspectui meorum, redde me meo Lucio, ac si offensum numen inexorabili me saevitia premit, mori saltem liceat, si non licet vivere».