Triste destino di una ninfa

Nympha eximiae pulchritudinis, cui nomen Echo erat, cum in Iunonem iurgia et contumelias saepe iecisset, maxime divum reginae invisa erat. Itaque Iuno vult tam impudentem loquacitatem coerceri et puellae linguam comprimi. Sic ea, cum verba audiret, ultimam syllabam tantum iterare sciebat. Narcissum, iuvenem vultu mirabilem sed natura difficili, Echo iam diu adamabat. Narcissus autem, solitudinem malens, solus in silvis vivebat amoremque ignorabat: puellam videns, eam vitare malebat. Cum is nympham crudeliter respuisset, Echo in speluncam confugit, in qua dolore et inedia consumpta est: narrant poëtae ossa eius in saxa conversa esse, vocem solam autem superstitem fuisse.