Hoc quoque conposui Paelignis natus aquosis,
ille ego nequitiae Naso poeta
meae.
hoc quoque iussit Amor — procul hinc, procul este, severae!
non estis teneris apta theatra modis.
me legat
in sponsi facie non frigida virgo,
et rudis ignoto tactus amore puer;
atque aliquis iuvenum quo nunc ego saucius
arcu
agnoscat flammae conscia signa suae,
miratusque diu ‘quo’ dicat ‘ab indice doctus
conposuit
casus iste poeta meos?’
Ausus eram, memini, caelestia dicere bella
centimanumque Gyen — et satis oris erat —
cum male se Tellus ulta est, ingestaque Olympo
ardua devexum Pelion Ossa tulit.
in manibus nimbos et cum Iove
fulmen habebam,
quod bene pro caelo mitteret ille suo —
Clausit amica fores! ego cum Iove fulmen omisi;
excidit ingenio Iuppiter ipse meo.
Iuppiter, ignoscas! nil me tua tela iuvabant;
clausa tuo maius ianua fulmen habet.
blanditias elegosque levis, mea tela, resumpsi;
mollierunt duras lenia verba fores.
carmina sanguineae deducunt
cornua lunae,
et revocant niveos solis euntis equos;
carmine dissiliunt abruptis faucibus angues,
inque suos
fontes versa recurrit aqua.
carminibus cessere fores, insertaque posti,
quamvis robur erat, carmine victa sera
est.
Quid mihi profuerit velox cantatus Achilles?
quid pro me Atrides alter et alter agent,
quique tot errando,
quot bello, perdidit annos,
raptus et Haemoniis flebilis Hector equis?
at facie tenerae laudata saepe puellae,
ad vatem, pretium carminis, ipsa venit.
magna datur merces! heroum clara valete
nomina; non apta est gratia vestra
mihi!
ad mea formosos vultus adhibete, puellae,
carmina, purpureus quae mihi dictat Amor!
- Latino
- Amores di Publio Ovidio Nasone
- Ovidio