Disperazione di Ottavia per la perdita del figlio Marcello

Octavia, soror Augusti, amisit filium iuvenem Marcellum, adulescentem animo alacrem, ingenio potentem, patientem laborum, voluptatibus alienum.
nullum finem per omne vitae suae tempus flendi gemendique fecit; ne avocari quidem se passa est intenda in unam rem et toto animo adfixa talis pero omnem vitam fuit qualis in funere, non solum non ausa consurgere, sed etiam adlevari recusans. nullam habere imaginem filii carissimi patiebatur, nullam sibi de illo fieri mentiorem. in odium habebat omnes matres. tenebris et solitudini familiarissima, ne ad fratrem quidem respicens, carmina celebrandae marcelli memoriae composita reiecit et aures suas ad fratrem quidem respicens, carmina celebrandae marcelli momorie composita reiecit et aures suas adversus omne solacium clusit. A sollemnibus officiis seducta et ipsam magnitudinis fraternae nimis circumlucentem fortunam exosa, defodit se et abdidit. adsidentibus liberis, nepotibus, lugubrem vestem numque deposuit