Avicùla est parva cui nomen est cassita. Habitat nidificatque in
segetibus ut appétat messis pullis iam iam plumantibus. Ea cassita in sementes tempestiviores forte congessèrat; propterea,
frumentis flavescentibus, pulli etiam tunc involùcres erant.
Dum igitur ipsa iret cibum pullis quaesitum, monet eos ut, si
quid ibi rei novae fieret dicereturve, animadverterent idque sibi referrent, cum redisset.
Postea dominus segètum illarum
filium adulescentem vocat et: “Videsne – inquit – haec ematuruisse et manus iam postulare ? Idcirco cras, ubi primum
diluculabit, fac ad amicos eas et roges veniant et messim nobiscum resécent”. Haec ubi dixit, discessit. Atque ubi redit
cassita, pulii tremibundi, trepiduli circumstrepunt orantque matrem ut iam statim propéret inque alium locum sese asportet:
“Nam dominus – inquunt – amicos rogavit ut luce oriente veniant et metant”. Mater iubet eos otioso animo esse: “Si enim dominus
– inquit – messim ad amicos reicit, cras seges non metetur neque necesse est hodie ut vos auferam.” Die igitur postero mater in
pabulum volat. Dominus quos rogaverat opperitur. Sol fervit, et fit nihil; it dies, et amici nulli eunt. Tum ille rursum ad
filium: “Amici isti cessatores sunt. Quin potius imus ad cognatos adfinesque nostros et oramus ut adsint cras tempéri ad
metendum?” Itìdem hoc pulli pavefacti matri nuntiant.
Mater hortatur ut tum quoque sine metu ac sine cura sint, cognatos
adfinesque nullos tam esse obsequibiles ait, ut ad laborem capessendum nihil cunctentur et statim dicto oboediant. “Vos modo –
inquit – adverfite, si quid denuo diceretur”.
Alia luce orta avis in pastum profecta est.. Cognati et adfines operam, quam
dare rogati sunt, supersedérunt. Ad postremum igitur dorninus filio: “Valeant- inquit – amici cum propinquis. A~res primo luci
falces duas, unam egòmet mihi et tu tibi alteram et frumentum nosmet ipsi manibus nostris cras metemus”.
Id ubi ex pullis
mater audivit dixisse dominum: “Tempus – inquit – est cedendi et abeundi; et nunc dubio procul quod futurum esse dixit. In ipso
enim res est, non in alio, unde petitur”. Atque ita cassita nidum migravit, seges a domino demessa est.
- Latino
- Versioni di Marco Porcio Catone
- Gellio
