[1] His immortalibus editis operibus cum ad exercitum recensendum contionem in campo ad Caprae paludem
haberet, subito coorta tempestas cum magno fragore tonitribusque tam denso regem operuit nimbo ut conspectum eius contioni
abstulerit; nec deinde in terris Romulus fuit. [2] Romana pubes sedato tandem pavore postquam ex tam turbido die serena et
tranquilla lux rediit, ubi vacuam sedem regiam vidit, etsi satis credebat patribus qui proximi steterant sublimem raptum
procella, tamen velut orbitatis metu icta maestum aliquamdiu silentium obtinuit. [3]Deinde a paucis initio facto, deum deo
natum, regem parentemque urbis Romanae saluere universi Romulum iubent; pacem precibus exposcunt, uti volens propitius suam
semper sospitet progeniem. [4] Fuisse credo tum quoque aliquos qui discerptum regem patrum manibus taciti arguerent; manavit
enim haec quoque sed perobscura fama; illam alteram admiratio viri et pavor praesens nobilitavit. [5] Et consilio etiam unius
hominis addita rei dicitur fides. Namque Proculus Iulius, sollicita civitate desiderio regis et infensa patribus, gravis, ut
traditur, quamuis magnae rei auctor in contionem prodit. [6] “Romulus” inquit, “Quirites, parens urbis huius, prima hodierna
luce caelo repente delapsus se mihi obuium dedit. Cum perfusus horrore venerabundusque adstitissem petens precibus ut contra
intueri fas esset, [7] “Abi, nuntia” inquit “Romanis, caelestes ita velle ut mea Roma caput orbis terrarum sit; proinde rem
militarem colant sciantque et ita posteris tradant nullas opes humanas armis Romanis resistere posse.[8] ” Haec” inquit
“locutus sublimis abiit.” Mirum quantum illi viro nuntianti haec fides fuerit, quamque desiderium Romuli apud plebem
exercitumque facta fide immortalitatis lenitum sit.
- Latino
- Ab urbe condita
- Livio
