De Providentia di Seneca: versione tradotta Libro 1 Paragrafo 1
Quaesisti a me Lucili quid ita si
prouidentia mundus ageretur multa bonis uiris mala acciderent. Hoc commodius in contextu operis redderetur cum praeesse
uniuersis prouidentiam probaremus et interesse nobis deum; sed quoniam a toto particulam reuelli placet et unam contradictionem
manente lite integra soluere faciam rem non difficilem causam deorum agam. . Superuacuum est in praesentia ostendere non sine
aliquo custode tantum opus stare nec hunc siderum coetum discursumque fortuiti impetus esse et quae casus incitat saepe turbari
et cito arietare hanc inoffensam uelocita tem procedere aeternae legis imperio tantum rerum terra marique gestantem tantum
clarissimorum luminum et ex disposito relucentium; non esse materiae errantis hunc ordinem nec quae temere coierunt tanta arte
pendere ut terrarum grauissimum pondus sedeat inmotum et circa se properantis caeli fugam spectet ut infusa uallibus maria
molliant terras nec ullum incrementum fluminum sentiant ut ex minimis seminibus nascantur ingentia. . Ne illa quidem quae
uidentur confusa et incerta pluuias dico nubesque et elisorum fulminum iactus et incendia ruptis montium uerticibus effusa
tremores labantis soli aliaque quae tumultuosa pars rerum circa terras mouet sine ratione quamuis subita sint accidunt sed suas
et illa causas habent non minus quam quae alienis locis conspecta miraculo sunt ut in mediis fluctibus calentes aquae et noua
insularum in uasto exilientium mari spatia. . Iam uero si quis obseruauerit nudari litora pelago in se recedente eademque intra
exiguum tempus operiri credet caeca quadam uolutatione modo contrahi undas et introrsum agi modo erumpere et magno cursu
repetere sedem suam cum interim illae portionibus crescunt et ad horam ac diem subeunt ampliores minoresque prout illas lunare
sidus elicuit ad cuius arbitrium oceanus exundat. Suo ista tempori reseruentur eo quidem magis quod tu non dubitas de
prouidentia sed quereris. . In gratiam te reducam cum dis aduersus optimos optimis. Neque enim rerum natura patitur ut umquam
bona bonis noceant; inter bonos uiros ac deos amicitia est conciliante uirtute. Amicitiam dico? immo etiam necessitudo et
similitudo quoniam quidem bonus tempore tantum a deo differt discipulus eius aemulatorque et uera progenies quam parens ille
magnificus uirtutum non lenis exactor sicut seueri patres durius educat. . Itaque cum uideris bonos uiros acceptosque dis
laborare sudare per arduum escendere malos autem lasciuire et uoluptatibus fluere cogita filiorum nos modestia delectari
uernularum licentia illos disciplina tristiori contineri horum ali audaciam. Idem tibi de deo liqueat: bonum uirum in deliciis
non habet experitur indurat sibi illum parat.
- Latino
- De Providentia di Lucio Anneo Seneca
- Seneca
